« Οι χαμένοι»

Οι άνθρωποι με τα γκρίζα μαλλιά και την διστακτική τρεμάμενη λαλιά, όμως με μια ματιά γεμάτη διακρίσεις, είναι τα μόνα πειστήρια  τα ζωντανά, πως μια άλλη εποχή σβήνει στο τέλος της, να μας αφήσει…

Οι ήχοι, οι προσλαμβάνουσες καθώς και οι ιστορίες οι παλιές και οι απωλεσμένες  δίνουν ώθηση σε εκείνες τις χορδές τις κουρασμένες…

Μια ματιά και όχι δύο ή τρεις κυριαρχούν στις κόγχες της παλιάς ωδής..

Τι ειρωνεία αλήθεια να παρηγορείς, το γερασμένο δέρμα σου, που πια δεν θες να ξαναδεις..

Σκλαβωμένη νιότη και αναμνήσεις πιστές, προδιαγεγραμμένης μοίρας πτυχές.. Και από την άλλη του νέου η αέναη ευλογία, καυχιέται επίμονα σε ομοιοκαταληξία..

Σαν ωριμάζεις συνειδητοποιείς, πως είσαι παράρτημα μιας άλλης εποχής. Κουλουριασμένο θέατρο χωρίς ηθοποιούς εκτεθειμένο, όμως μπροστά σε τυπικούς περαστικούς και θεατές βυθισμένους σε απαράμιλλη αχλή, χωρίς ενδοιασμούς βαλμένο…

Οι αναμνήσεις, λένε, επαναφέρουν και νεκρούς, μα όλα είναι ψεύδη για τους νέους στωικούς..

Σε ένα πάρκο ένας κύριος σκεπτικός, μόνος και χαμένος παντελώς, δεν είναι κάτι από αυτήν την εποχή , μονάχα ύπαρξη ονειρική, ένα αποκαΐδι ζωντανό , πώς ένα φάντασμα μιας εποχής επιβιώνει ζοφερό.. Το γέλιο του απωλέσθη, σε παλαιότερες αυγές, κρατά όμως και διαδίδει του παρελθόντος τιμημένο λυκαυγές..

Περνούν οι μνήμες, τα αποβρόχια και οι περγαμηνές, μα εκείνος ακόμη υπομένει στις κραυγές, αυτές που τόσο να ρθεις κοντά αποζητούν, μα εκείνος εγκλωβισμένος ζητά στα γέλια και στις λάμψεις να τις διαδεχτούν…

Παρατηρώ εκείνο το παγκάκι , ακόμη κι αν έχει πια ξεριζωθεί, ανακυκλώθηκε και εχάθη και έγινε παιχνίδι για παιδί… Στην ξέφρενη εκείνη μοναχική γωνιά , την θέση της έχουν κλέψει κτήρια ψηλά, μα αυτός σκυφτός εμμένει εκεί, φάντασμα αλυσοδεμένο από άλλη εποχή… Γέρνω σε αυτόν και τον παρακαλώ, μια βοήθεια αν ζητήσει να παράσχω , και εκείνος με δέρμα βρεφικό μα με ματιά των χρόνων, αποκρίθη , πως όπου και να μένει εγκλωβισμένος είναι, σε δύο εποχές εντοιχισμένος μέσα, χωρίς καημό και λογισμό, καθώς το παράλληλο σύμπαν το φρόντισε και αυτό…

Φεύγοντας σκεπτική και μαλωμένη, μια ερώτηση μικρή ξεφεύγει : - Γέρο, σαν και εσάς θα καταλήξω;  .. – Από του πεπραγμένου τον καιρό κανέναν ζωντανό δε μπόρεσα να λύσω…

Και τότε εχάθη σαν νεφέλη από  μπροστά μου, κρατώντας ομπρέλα παρηγοριάς για τα γκρίζα πια μαλλιά μου...

Στον παππού μου Ιωάννη Γέμελα.