"Ηλένια ζείς , εσύ τους οδηγείς"

(16 Νοεμβρίου 2010)

Την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες  «νεκρών» που γέμισαν το κτίριο, ήταν και το σκίτσο μιας ωραίας κοπέλας. Σε ένα κάγκελο, υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα:   

            «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της . Όποιος ξέρει για το μαρυτικό τέλος της ας με πληροφορήσει"

      Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, η Αυγή δε, έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:

«ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ» και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε?”
     Η συνέχεια της ιστορίας του αγοριού της Ηλένιας Ασημακοπούλου σύμφωνα με τα λεγόμενα του , έχει ως εξής : «Ήμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα δίπλα από την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάβανε και στην Ασφάλεια μου πήραν το πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε… Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του ’74, πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς της με τον μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της, το Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά. γιατί φοβόμουν.» 

     Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε εκείνες τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν το γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε?». Το όνομα του νέου ήταν Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής.»

    Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας, ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «BREK» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «VOGUE». Αυτήν την συμπαθητική κατά τα άλλα μορφη προσπάθησαν  να πλασάρουν κάποιοι επιτήδειοι σαν νεκρή του Πολυτεχνείου βαπτίζοντας την "ΗΛΕΝΙΑ".. Την απάτη απεκάλυψε ο " Ελεύθερος Κόσμος" του αείμνηστου Σάββα Κωνσταντόπουλου, που δημοσίευσε τη γνωστή φωτογραφία.

      Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο, που από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια, ο οποίος καταδικάστηκε άρον- άρον στις 18.02.75 σε φυλάκιση οκτώ μηνών.

    Το όνομα της Ηλένιας  παρ'όλο τον παραλογισμό και την εκκωφαντική αποκάλυψη του σκανδαλώδους ψεύδους εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών και σε αυτήν, κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου (συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας) η οποία μάλιστα, γονάτισε μπροστά, στο σκίτσο και δάκρυσε. Ο πανίσχυρος, δε τότε Καραμανλής, ζήτησε και φωτογραφία του σκίτσου… 

     Κάθε χρόνο στην κεφάλα του Σβορώνου προσκυνούν όλοι οι πολιτικάντηδες και διαγωνίζονται στην είσπραξη χειροκροτημάτων από τους νέους που τους "έμαθαν" να λατρεύουν ψεύτικα είδωλα. Δίπλα από τον χώρο του Πολυτεχνείου όμως υπάρχει η προτομή της Λέλας Καραγιάννη. Στην εκδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο προς τιμήν της δεν προστρέχουν οι πολιτικοί..Να υποθέσουμε οτι αυτό συμβαίνει επειδή η γνωστή ηρωίδα ήταν όντως πραγματικό πρόσωπο και τω όντι με αυτοθυσία  αγωνίστηκε κατα των Γερμανών και όχι κατα της ..."επάρατης" Χούντας??

      Δίπλα στο χώρο του Πολυτεχνείου υπάρχει στήλη με ονόματα νεκρών φοιτητών κατα τη διάρκεια της Κατοχής 1941-1944. Ακόμη και αυτή έπεσε " θύμα " εκμετάλλευσης και παραπληροφόρησης μιας και πολλοί ισχυρίζονται ότι αναφέρεται σε θύματα του Πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα η στήλη ανεγέρθη το 1988  και ελλείψει νεκρών φοιτητών κατα τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου φέρει την αναγραφή 18 ονομάτων με την μισοσβησμένη, πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή , " Φοιτητές που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944" . Ελλείψει θυμάτων στον αποκαλούμενο " ιερό χώρο " θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1944!

    Κάθε καθεστώς χρειάζεται κάποιο ιδρυτικό μύθο, ένα ιδεολόγημα. Οι ήρωες ακόμη και αν δεν υπάρχουν ΠΡΕΠΕΙ να κατασκευαστούν για να στηρίξουν και να ενώσουν τις μάζες (ως γνωστόν οι μάζες έχουν πολλά κεφάλια μα καθόλου εγκέφαλο) σε κατευθυνόμενους σκοπόυς. Η μεταπολιτευτική δικτατορία ήθελε ρίζες και οι ρίζες αυτές ΕΠΡΕΠΕ να είναι ποτισμένες με αίμα ή με το χρώμα του αίματος (!!) και το αίμα αυτό ΕΠΡΕΠΕ να επινοηθεί!! Η οχλοκρατία των κουλτουριαραίων αξιοποίησε στο έπακρο τα "θύματα" -αδειανά πουκάμισα- εκείνης της περιόδου καταθέτοντας στεφάνια και εναποθέτοντας λουλούδια σε ένα χάλκινο κεφάλι, που αναπαριστά τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο σε νεαρή ηλικία ο οποίος ήτο εντελώς άσχετος με την νεολαία της εποχής, αλλά επιτηδείως στήθηκε στην είσοδο του Πολυτεχνείου, για να ξε-γελιέται ο παραπλανημένος κοσμάκης , θεωρώντας πως είναι κάποιος άγνωστος "μαχητής" εκείνης της νύχτας..Και ελάχιστοι, γνωρίζουν ότι, το κεφάλι αυτό είναι αφιερωμένο στους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ νεκρούς φοιτητές της Εθνικής Αντίστασης!! "Συνήθως για τη βρώμικη δουλειά οι πιο κατάλληλοι είναι οι άνθρωποι με καθαρά χέρια" ( Ι. Βασιλκόφσκι)

  Και επειδή "ο λαός δε θέλει μεγάλες ιδέες αλλά προτιμά τις φθηνές αλήθειες" ( Α.Ριβαρόλ) , "  στην πολιτική ο ίσιος δρόμος είναι αδιάβατος" (Χ. Μακμίλλαν)

Τσιλιμίγκρα Μελίνα